'Jij moet me hoog nodig wat uitleggen!' Een collega beent op me af.
Terwijl ik m'n cappuccino uit de koffieautomaat pak, verberg ik m'n blijdschap over de gestelde vraag. 'Hoezo?', vraag ik quasinonchalant.
'Wat een prachtig, paginagroot artikel las ik over jou in het Brabants Dagblad. Heb je die tocht uit 1917 echt uitgeplozen en nagefietst? En wat gaaf dat je daar het boek "Fietsen in Oorlogstijd" over hebt geschreven.'
'Dank je! Het eerste deel focust inderdaad op die ruim honderd jaar oude route. Maar de nog tijdens die tocht door mijn maat opgezegde vriendschap loopt als een rode draad door het boek.'
Terwijl die woorden uit m'n mond stromen, gaan m'n gedachten terug naar m'n boezemvriend Sikko. Wat hebben we samen toch vele mooie tochten ondernomen en plezier gehad. Was die laatste actie nou echt nodig, makker?
De ondertitel van m’n boek had best 'Verloren vriendschap' of ‘Eerbetoon aan een oude vriend’ kunnen zijn. Had ik niet eerder kunnen doorgronden wat er in hem omging? Hoe is het mogelijk dat het veel genuanceerder lag dan ik lange tijd dacht?
'Ach, Bart!' M'n collega brengt me terug in de realiteit. 'Ik zie aan je gezicht dat die verbroken vriendschap je nog steeds veel doet. Is het dan op waarheid gebaseerd?'
Ik knik voorzichtig.
M’n gemoed is in no time omgeslagen van euforisch naar diepbedroefd.
Reactie plaatsen
Reacties