Slaperig ontwaar ik de temperatuur op m’n smartphone. Wat een meevaller! Het kwik zakte vannacht slechts tot vier graden. Een stuk beter dan de voorspelde één graad. Tot zover het goede nieuws op deze frisse voorjaarsdag.

Daar gaat weer zo'n stel. Een senioren echtpaar dat het gehele fietspad bezet. De vrouw rechts, de man pontificaal ernaast. Zelfs op hun sjoemelfietsen komen ze langzamer vooruit dan m’n zoon en ik. De situatie die zich voor onze ogen ontvouwt is van kilometers afstand te voorspellen.

'Jij moet me hoog nodig wat uitleggen!' Een collega beent op me af.

     Terwijl ik m'n cappuccino uit de koffieautomaat pak, verberg ik m'n blijdschap over de gestelde vraag. 'Hoezo?', vraag ik quasinonchalant.

     'Wat een prachtig, paginagroot artikel las ik over jou in het Brabants Dagblad. Heb je die tocht uit 1917 echt uitgeplozen en nagefietst? En wat gaaf dat je daar het boek "Fietsen in Oorlogstijd" over hebt geschreven.'

‘Zie dat jaartal!’ M’n boezemvriend Sikko steekt z’n enthousiasme niet onder stoelen of banken. ‘Dat pand is van ver vóór 1917!’

     Ik knijp in de remmen. ‘Prachtig! Wat dacht je van een Oudnederlandse traktatie uit het Overijsselse Ane?’ Ik druk de klink van Bakkerij Slatman al omlaag. De hamer slaat met een hoge frequentie tegen de bel, het bruine interieur van de knusse winkel gaat al langer dan een mensenleven mee.

     De bakkersvrouw groet me vriendelijk vanachter de toonbank.

Meteen trekt de krantenkop m’n aandacht. Een dronken Belg jaagt in de nacht van zaterdag op zondag twee jonge ouders en hun achtjarige kind de dood in. Met grote snelheid botst hij ze van de autosnelweg af. Het moet hard zijn gegaan. Pas na enige tijd vindt men de auto in de berm. Alle drie zijn op slag dood. De dader, die volgens het artikel al een tiental verkeersdelicten op z’n naam heeft staan, loopt slechts een hersenschudding op.

     Wat is er in bijna een halve eeuw toch weinig veranderd.